Vandaag werd ik geïnterviewd door Bert van Galen, onbekend van Kunst&Cultuur op AmsterdamFM. Hiermee kwam een lang verwachte wens in vervulling, want ongemakkelijker dan dit wordt het niet. Klik op de link en luister mee.
De Bijbal
In een tijd vol vurige politiek rechtse stellingnames, gevoed door nog vuriger aanslagen, biedt De Bijbal een humoristische, genuanceerde, maar zeker niet typisch linkse kijk op het immigratie-, integrrrratie- en allround irritatieverhaal.
Bestel de Bijbal nu door 18,50* over te maken op NL82ASNB0707163927 tnv J.P. Postma
onder vermelding van je naam en adres.
* Dit is inclusief verzendkosten.
Dit staat achterop de De Bijbal
De drieëntwintigjarige online schrijfster Janneke Visch is haar eigen succesverhaal. Ze doet twee studies, onderhoudt een veel gelezen blog en ziet er goed uit. Voor een artikel over daklozen gaat Janneke op bezoek bij een slaaphuis om de hoek. Daar ziet ze een opvallend hip geklede man die in zijn eentje staat te tafeltennissen. Ze stapt op hem af, stelt zich voor en vraagt of hij haar wil helpen. Zonder zijn balletje uit het oog te verliezen, reageert de man scherp en schertsend met een compleet verhaal. Getriggerd door zijn aparte gedrag en poëtische manier van beledigen besluit Janneke om hem te interviewen. Al gauw neemt deze ‘Pras’ het gesprek volledig over en moet Janneke alle zeilen bijzetten om niet te veranderen in een voetnoot
Hoe & Waarom – De Bijbal
(Let op! Dit stukje bevat spoilers.)
Mijn crowdfundactie is een succes geworden en ik moet eerlijk bekennen dat dit mij een beetje een gevoel van trots geeft. Dat klinkt misschien bescheiden, maar dat is gewoon Gronings voor ‘ik zei het toch!’.
Mijn nuttige vaardigheden zijn hiermee in één klap verdubbeld. Behalve dromen verkopen en eitjes pocheren, kan ik nu blijkbaar ook een boek schrijven en deze, dankzij jullie, binnenkort zelf publiceren. Toch valt dit in het niet bij mijn lijst met onnuttige competenties, waaronder het kunnen afvegen van mijn achterste met mijn zwakke hand en elk gezicht kunnen herleiden tot een combinatie van twee anderen. (Michael van Praag = Bassie + Meneer de Uil)
Vanwege een gebrek aan zelfvertrouwen en matige sociale vaardigheden heb ik mij te lang op die belachelijk lange lijst gericht.Ik was bang om te falen in nuttige zaken en dat was niet helemaal onterecht. Het is daarom nog maar vijf jaar geleden dat ik serieus ben begonnen met schrijven. (Joram van der Sloot = Wayne Rooney + Wesley Sneider)
Toch was het schrijverszaadje in 2002 al geplant. Dit was de tijd van de ‘leefbaar-beweging’, maar mijn inspiratie lag vooral in het bedroevende niveau van haar tegenstrevers.
Hiernaast zag ik de evolutie van Hollands vorige mollen van dichtbij. Waar ik ben opgegroeid hadden we daarvan nog opvallend veel exemplaren. En nu werd hun positie dus overgenomen door ‘de Marokkanen’. Dat hier een boek in zat, riep oranje’s aanvoerder op weg naar onze laatste WK-finale. (Wilders + Fortuyn = de voorman van Hollands Pegida.)
Wat ik gedaan heb met mijn meest nuttige competentie is het piepkleine levensverhaal van een slecht gehechte, asperger met een kleurtje die opgroeit tussen de boeren koppelen aan het grotere verhaal van twee problematisch gehechte, naar binnen gekeerde gekleurde bevolkingsgroepen in Nederland. Het eindresultaat herbergt drie zwarte schapen, harde grappen en een boeiend verhaal.
De Bijbal geeft geen gemakkelijke antwoorden, daarvoor is integratie te ingewikkeld. Het geeft wel nieuwe inzichten, of wisten jullie al dat het ‘een Marokkaan’ wordt die ervoor zorgt dat we ons plaatsen voor dat toernooi in Rusland? (Ellie lust = Anita Witzier + Ronald Koeman)
Bestel de Bijbal nu door 18,50 over te maken op NL82ASNB0707163927 tnv J.P. Postma, onder vermelding van je naam en adres.
Dit heb ik inderdaad al eerder geopperd.
Waarom vrouwen irritant zijn
Eens in de zoveel tijd word ik geconfronteerd met vrouwelijk onvermogen om te gaan met stress. Gisteren bijvoorbeeld toen ik met eentje, mijn beste vriendin, aan het racen was om de pont te halen…
WAAROM VROUWEN IRRITANT ZIJN
‘…Guusje ter Horst en Marijke Linthorst zijn inmiddels bereid tot een compromis aangaande het zorgconflict. Hun eindoordeel laten ze echter afhangen van Adri. Mocht dit wetsvoorstel niet door de eerste kamer komen dan treed minister Edith Schippers waarschijnlijk af en is er een kabinetscrisis…’
Eens in de zoveel tijd word ik geconfronteerd met vrouwelijk onvermogen om te gaan met stress. Gisteren bijvoorbeeld toen ik met mijn beste vriendin, aan het racen was om de pont te halen. Samen fietsten we vanuit Amsterdam West richting de NDSM-pont toen zij ineens leek te remmen om af te slaan. ‘Hier rechtdoor!’ schreeuwde ik gauw. ‘Rechtdoohòòòòòr!’ Het ‘hoer’ bleef impliciet en dat was misschien maar goed ook. Anders was mijn vriendin twee seconden later hoogstwaarschijnlijk tegen dat onverwachts opzij zwenkende 45 km wagentje aan geknald. Nu kon ze deze nog net ontwijken en bleef het grappig. Voor mij.
Ik had natuurlijk een goede reden om zo tekeer te gaan. Mijn vriendin heeft het een tijdje terug uitgemaakt en deze persoon, met exact evenveel borsten, dacht dat ze een snellere route wist. Zij dacht dat ze een snellere route wist, sneller dan die van mij… Even voor de duidelijkheid, ik logeer regelmatig bij haar en het is overduidelijk dat ik altijd alles sneller doe. Ik eet sneller, ik kook sneller, ik was sneller af, alles! …op inbinden na misschien, maar daar heb je ook weinig aan.
Honderd meter na haar bijna botsing nam mijn vriendin opnieuw wat gas terug. In eerste instantie ging ik er vanuit dat ze plaats zou nemen in mijn slipstream, maar ineens klonk daar: ‘Ik vind het niet fijn dat je mij zo strest. Ik zie jou wel bij mijn huis.’ Dus trapte ik door. ‘Ze zal het weten ook.’ dacht ik. ‘Het gaat vast zo regenen.’
Het was ook zo’n stomme, typisch vrouwelijke reactie. Alles direct persoonlijk maken. Mijn lichte stemverheffing was alleen bedoeld om het pontje te halen. Dat wilde zij toch ook? Ze had het aan mijn wijsheid te danken dat ik niet daar met haar in discussie ging want dat pontje zou niet op ons wachten en regen trekt zich al helemaal nergens wat van aan.
Langzaam veranderde mijn stevige tempo in een heuse race tegen een onzichtbaar peloton. Ik begon te trappen als een malle en keek niet meer om. Negen genegeerde rode lichten later pas zou ik weer kijken, de haast voorbij. Drie minuten te vroeg was ik het NDSM-pondje opgeknald terwijl dikke druppels zich vermengden met het IJ.
Zorgstelsels in landen met miljoenen inwoners zijn per definitie ingewikkeld. Zelfs wanneer intelligente, redelijke mensen deze willen verbeteren zijn de uitkomsten van hun voorgestelde maatregelen niet gemakkelijk te duiden in ‘goed’ of ‘fout’. Men kan hooguit een inschatting maken.
Minister Schippers en haar team hebben een aanpassing bedacht voor ons zorgstelsel. Het idee hierachter is dat het grootste gedeelte hiervan in stand én betaalbaar blijft. Het nadeel is dat (minder rijke) mensen die kiezen voor de goedkoopste variant de keuze voor hun arts leggen bij de verzekeraar. Deze gaat graag voor dat ziekenhuis wat de, door haar cliënt gevraagde, zorg het goedkoopst aanbiedt. Voorstanders van de aanpassing zien goedkoop in deze als een onderdeel van de algehele efficiëntie om het stelsel betaalbaar te houden. Tegenstanders zien haar als inperking van keuzevrijheid en afdoen aan kwaliteit.
Wanneer je als ziekenhuis vaker een gecompliceerde breuk voor de kiezen krijgt, word je hier normaal gesproken beter in, of in ieder geval efficiënter. Het AMC in Amsterdam bijvoorbeeld krijgt veel vaker mensen met gecompliceerde breuken dan het Gemini ziekenhuis in Den Helder. De beste artsen werken natuurlijk niet allemaal bij het AMC. Dat Gemini misschien minder efficiënt is ingericht voor de komende stroom gipsvluchten, betekent dus niet dat skiërs hier minder goed worden geholpen. Een operatie daar is waarschijnlijk wel iets duurder voor de betreffende verzekeraar.
Zowel de voor- als de tegenstanders van de aanpassing aan het zorgstelsel hebben op hun manier gelijk. Maar PvdA dissident Adri Duivesteijn zet natuurlijk niet voor niets zijn voet zo tief in de schnee. Hij is, evenals zijn vrouwelijke medestanders, onlangs lager op de lijst gezet voor de Eerste Kamerverkiezingen en dat zullen ze weten. Adri overziet namelijk altijd alles beter dan zijn partijgenoten, behalve wanneer hij zich moet overgeven.
Na een boottochtje en een heel klein stukje fietsen stak ik, redelijk droog, mijn leensleutel in de deur van de container van S. Toen ik de deur opendeed, begroette zij mij met: ‘Ik denk dat je beter het korte pontje had kunnen nemen, Pras. Die vanuit de Spaarndammerbuurt.’ Gevolgd door een meer gemeende dan gemene glimlach.
Autisten denken extreem mannelijk. Zaken zijn goed of fout en voor nuances is nauwelijks ruimte. Asperges, zoals ik, hebben exact hetzelfde alleen gaat het bij hen juist om kleine dingen die door anderen onterecht worden geclassificeerd als zijnde nuances. De sukkels. Zo wist ik niet alleen wat de snelste route was, ik wist ook waarom. Ik had namelijk al ingeschat welke kruispunten we konden ontwijken en over welke je gemakkelijk heen kon crossen omdat er voldoende speling zat tussen rood en groen voor de verschillende richtingen. Ik had nagedacht over windrichting, heuveltjes, toeristen en taxi’s. Ik wist zeventien miljoen procent zeker wat de kortste route was.
Terwijl mijn vele malen drogere vriendin thee voor me inschonk, begon ik ineens te huilen. ‘Het gaat niet zo goed met je, hè?’ zei ze, waarop ik reageerde met: ‘Hoe kon ik dat nou weten.’ in half verstaanbaar gesnotter. Na een knuffel ging ik verder met: ‘Wat ontzettend irritant dat je net je gelijk er niet inwreef. Mij een beetje laten nadenken…’
That Sticky Stuff
The Netherlands have a famous saying that Saturday is the most beautiful day of the week because of soccer. I have celebrated…
THAT STICKY STUFF
I have celebrated the ‘saying’ at the top of this page, for nearly half my life, but until recently, I didn’t seem to fully grasp it’s meaning.
It was 1993, my pubes almost appeared like they belonged down there, I rebelled against absolutely everything, it were the most thrilling days of my life. I discovered girls and vice versa, I found out my parents weren’t always right and I won all my fights while losing them at the same time. For instance, I got my parents to let me stay up till 23:00 to be able to watch the X-files, but was banned from our remote right after 21:00. On Saturdays however I played soccer and used to be, at least momentarily, freed from their constant mild Christianity a pressure not yet consciously felt in elementary, but quite similar to gravity.
Early that morning (dear Lord, we used to play early) I felt something sticky while reaching for my gear. When I pulled it out it appeared to be one of my shin guards. ‘Why does that always happen to things I haven’t used in a while?’ I asked myself. This happened in our dressing room while getting ready for an important match against our nemesis and it was at that moment that Gerardus, our obese coach, decided it was time for a speech.
Living in a small rural community Gerardus had seen us skip church more and more regularly which got him worried. It was either that or he actually thought there was a link between apostle Peters famous betrayal of Christ and our recent defeat. Whatever it was, it felt as if Gods notions of normal had now taken over my Saturday mornings as well and I was more then ready to make someone pay for that.
Gerardus ended his speech with: ‘So actually it’s all about soccer pitch chivalry’. While he desperately tried to replace my preacher, I heavily enjoyed the inevitable erosion of every principle bone in my body, greeting his final statement with an arrogant grin and an applause that lasted uncomfortably long. I then rolled down my socks, untied my shin guards and Crip-walked to the pitch (oh Lord, I loved crushing toes).
The match itself was gruesome. Our coach, a bear of a man who believed ones entire body consisted of shoulder, was also our referee and in accordance with his believes he never raised his whistle for a foul. This allowed our opponents to compensated their minimal motor skills with some excellent ligament stretching. Becoming fiercely frustrated we tried to appeal to referee Gerardus by portraying a crucified Christ every third unpunished tackle. After my third bleeding Jesus, I had bitten my lips to enhance believability, Gerardus started laughing and applauding awkwardly long. That’s when I gave up on trying to score a goal and focused on preventing them.
Because they couldn’t and we weren’t allowed the match was destined to remain 0 – 0 until the ninetieth minute. In those seconds God seemed to finally look our way and decided it was time for some divine intervention. He whispered to one of their defenders to pass the ball back to his keeper without checking if there was still someone in between. It was me. I controlled his pass, turned, looked, lobbed and scored followed by a harmonic roar as seldom heard before on those fields of joy.
Looking back with a gigantic smile I suddenly heard a whistle. When I looked in the direction of that horrible sound I saw Gerardus, who was at least fifty feet away, making the offside sign. My memories become blurry from that moment, but our referee/coach died a few days after his terrible mistake that made us draw that game. Heart-attack, dear Lord he was fat – and we didn’t play the following weekend. The whole team attended his funeral, all just days ago having wished he was dead.
That happened twenty-three years ago. Three years ago (2012) more than a million Dutch amateur soccer players left their shin guards in their smelly bags. Thousands of pitches stayed empty for the weekend as soccer crazed Holland desperately tried to make a statement against violence around the pitch. All because a bunch of morons, who’d obviously never understood the concept of honour, kicked a failing assistant referee to death.
I can still clearly recall the hate I felt towards Gerardus back then. But my opinion about that feeling is as thin and wrinkly as my pubes. I’m only certain that I no longer like everything surrounding soccer, that you should never fight one guy with a group and that Chivalry is something that sticks. It just has to be shown from time to time, especially around those (un)holy chalk lines on the most beautiful day of the week.
Penaltykiller K(r)ul
Act Jealous, Press Pause
“It got a bit boring in the bedroom, though.”, they would continue their overly honest monologue. This last remark not being a knife in the back, but…
ACT JEALOUS, PRESS PAUSE
When I was homeless I lived without my own remote for months in a row. That might sound stupid to you (and it is) but before I lost my house, my television screen had been one of my closest friends for a long time.
To overcome my growing ‘no remote/control-itch’ I decided to do some downloading, I still had my own laptop. Since I hadn’t a clue on what to choose I asked my best friend for her favourites, and the password to her wifi… I could stay at her place
Anyways… Weeks, in which I overwhelmed my friend with overenthusiastic reviews on movies she’d seen ages ago, went by. Then I finally got to enjoy her couch the way God had intended. She went away for a while and I could stay in her house. The fridge-sized television she left me with would even bring me the good stuff digitally, she said: ‘But I had no idea what that meant.’
I must admit, those first few clicks with a remote of ‘my own’ were a little awkward. But right after a German slagerfestival and a French Nescafe commercial I discovered her movie channel, so I could finally, really settle down. The Descendants had just started and after googling I found out that George Clooney had almost won an Oscar for his role in this particular flick.
Since I’m not that into slagermusic or French commercials, I decided to give that movie a chance and soon discovered it was a ‘not so funny and slightly pretentious rom-com disguised as a drama. George’s almost award winning performance in The Descendants reminded me of his perfomance in Syriana one of my friends favourites for which George did win an Oscar.
In Syriana George plays a not particularly fit looking secret agent that hardly moves a muscle while someone is pulling out his nails. The motion picture I just saw had Clooney playing a not so fit looking father who hardly moves a muscle after hearing someone else had frequently fucked his wife.. in their bed.
Getting up from my temporary TV-throne (which was easier said..) I grabbed my laptop and started googling. There was something utterly wrong here. I found out that Syriana scored a 7 with about 80,000 votes @IMDB. The descendants was awarded a 7.5 from 145,000 viewers. The first flick got Clooney an Oscar and the second one almost.
Then I googled Ocean’s Eleven which scored a 7.8 coming from 300,000 people. Even though the latter was a star packed movie in which Clooney may not have played the obvious main character, it didn’t even get him a nomination from the 6,000 @The Academy. Why was that? What made George a better actor in the previously mentioned movies and what made those roles so hard to play, hence award nomination material?
I know George isn’t known for looking timid or out of shape, au contraire. Whenever you see him, apart from those earlier mentioned (belly)roles, George always seems to breath ‘Sexy’ and I’m willing to bet that his left eyebrow is hotter than the entire cast of the Muppets, miss Piggy excluded.
Now, if that’s the real Clooney it would make his roles in Syriana and The Descendants enormously challenging. That’s like asking Berlusconi to act innocent or David Hasselhof to act as Berlusconi. But I know that’s not George.
Based on nothing but my brilliance (and juvenile jealousy) I am pretty sure that all of George’s former, not so steady, girlfriends talk about him as being a friendly, easy-going, pet loving boyfriend. The kind you would instantly like.
“I couldn’t wait to take him home!” They’d say. “Not just to fuck his brains out, but also to show my folks that I’d found the perfect provider.” They would probably follow this statement by a long pause, a small sigh and a blush.
“It got a bit boring in the bedroom, though.” they would continue their overly honest monologue, this last remark not being a knife in the back, a substitute for a sex-tape, but the desperate cry of a woman looking for redemption. A female feeling free to react to the BOOH’s of her husband’s fans after their inevitable break-up. Someone who could finally talk about the dryness of her vagina…
Bottom-line; George played himself in Syriana and The Descendants, acted his heart out in Oceans Eleven and should get a damn Oscar for every friggin’ Nescafé commercial that has half of France clinging to their couches.
A proper job
Do you want your website to get pornlike traffic? Do you want your pockets fatter? Hire me and I’ll bring you to the light…
A PROPER JOB
Burning everything containing nudity, lentils, not allowing sex before being wed, dried prunes, having a banner checking your age, acai-juice, disallowing boys to show their penis while taking a shower, spit from monkeys that eat their own seamen, we’ve tried it all. We’ve literally tried everything, yet nothing seemed to save us from pornography and belly fat. We only grew bigger and more obsessed.
“Not anymore!” say David and The Wizard. While the former, British Prime minister David Cameron, is talking about a miracle wall that will make the British internet porn free, Dr. Oz promotes green coffee as the miracle substance that will make everybody fat free. Both are full of it and I’ll tell you why.
Thinking that more than one percent of people, including our dot-com-kids, accidentally stumble upon pornography, is somewhat naïve. Thinking that by ‘blocking’ porn the other 99 percent won’t be able to find it anymore, is nothing short of stupid. For example: I was one day late in discovering my normal route to The Pirate Bay was legitimately blocked. When I did, 28 alternate gateways were already well in place.
Figuring that getting overweight is more than 1 percent about the tempo of our glucose release, something green coffee might slow down, is somewhat naïve. Thinking overweight people can keep eating unhealthy and won’t have to move more to lose weight, is beyond moronic. “You don’t even have to walk to a store to get it!” said Oz, followed by: “Just pick up that mouse and let your fat fingers click away. Green coffee will save the day!” or something like that.
That Green coffee the Dr. talked about was ‘scientifically tested on 200 women, for 2 weeks’. Read that back, please and pause after 200 women and 2 weeks… Thought about it? That’s not scientific. That’s not even close! Yet it still beats the living daylights out of Camerons claim that Brittain’s going to be a better place once they’ve build that tiny wall in the world wide web, inmpossible to uphold and costing about the same as they took from people’s social services and child support.’
Do you want your website to get pornlike traffic? Would you like your pockets fatter than fat? Hire me and I’ll make it happen. Though I’m not yet sure how, this I firmly vow!
Murray Mountain
Murray won Wimbledon today. “It was a wonderful match!”, cried the old man handing him the trophy. He was lying.
MURRAY MOUNTAIN
Seemingly effortlessly he discarded those first three championship points. Then Novak Djokovic, the undisputed number one tennis player of the world, granted the struggling Andy Murray from Dunblande (Scotland) a fourth one. It was as if to say: ‘Come on now, lad. We both know this is your moment. Take it, son! I had plenty already.”
A few instants later the air was ripped apart by a roar like they’ve never heard before. It was the moment they’d all been waiting for. A year earlyer, after winning the US Open, his first Grand Slam, Murray was so overwhelmed that he didn’t know how to react. But not at this moment, right now he knew exactly what to do.
Immediately after winning that last point, Murray turned to the crowd. Not to that special box with his blood bound loved ones, but to his fans in the stands, the thousands on ‘Henman Hill’ and the millions in front of screens around the world. First he gave them his racket, soon followed by his tears. He then remembered to shake his opponents hand before his knees gave away, an intensely private moment in this most public of stages.
Tennis-technically Murray’s win was pretty awful. It definitely never approached the level of that illustrious final of 2008 between Nadal and Federer. That was a 5 hour spectacle, the exhilarating end of a trilogy in which gravel-specialist Nadal beat the best (grass)player ever. There were some similarities though. Both winners ran faster than their legs could carry them, both played sharper then their heads could process and both beat someone intrinsically better. But most of all, both were supposed to go like so, making their crowds explode for the inevitable end of an era.
Change was also what Fred Perry, Wimbledon’s last victorious male Brit, had in mind after winning Wimbledon for a third straight time (1936). Disillusioned by the class conscious nature of Britain’s tennis federation, working class Perry immediately turned pro and moved to America. In reaction, the Lawn Tennis Club of Great Britain waited 50 years to recognize Perry’s extraordinary achievement. They had to wait another 29 before they were forgiven by his spirit.
So on the 7th of the 7th, 77 years after their last male victor, not so Great Britain finally got their desperately awaited male Wimbledon winner. They had to applaud Americans, Frenchmen, a bunch of Germans and even an Egyptian before they finally did Andy. He won a horrible match today, but they deserved it.
Waarom Prasperger
Ik ben net afgewezen voor een baan. Ik wist vrij zeker dat ik dit werk nooit serieus zou kunnen nemen, maar ja…
DAAROM PRASPERGER
Wandelend door de supermarkt hield mijn maag (of genetische bagage) me plotseling staande. Even keek ik achterom, maar er was niemand te zien. Gelukkig. Geen mens die zag dat ik met de plofkip flirtte. Kaal gepikt en opgefokt als een Russische roeier lag ze daar naast een net iets minder vette scharrelaar.
‘Ook die is fout’ vertel ik mezelf, terwijl mijn maag rommelt en mijn keel extra speeksel aanmaakt. Ik probeerde mezelf voor te stellen hoe laatstgenoemd kipje krampachtig over andere kluifjes klauterde, angstig op zoek naar een plek om zich oprecht gevogelte te voelen. Daar wilde ik niet aan bijdragen natuurlijk, maar waarom dan toch die twijfel?
Mijn sollicitatie bij stichting Varkens in Nood ging trouwens goed tot mijn interviewer me om een boude stelling vroeg. “Iets als ‘varkens zijn de Joden onder de dieren’”, zei hij omdat dit blijkbaar hun meest succesvolle mediamoment was. Mijn hierop volgende gniffel verraadde volgens de betreffende medewerker een gebrek aan passie.
Een verleidelijke blik en: “Dat compenseer ik met schrijftalent!” ten spijt, werd ik bedankt voor mijn tijd. De dagen dat mijn bewierookte blikvangers mij uit dit soort situaties konden redden, waren overduidelijk voorbij. Het was crisis en voor mij konden ze vijftig anderen krijgen. “Dat u goed kunt schrijven, kunnen wij van tevoren niet zien.”, hoorde ik hem nog zeggen terwijl ik de deur uitliep en hij had gelijk.
‘Wenkbrauwen’ dacht ik ineens, terwijl ik nog altijd voor de kippen stond. Varkens moeten wenkbrauwen krijgen! Daarom hoor je ook nooit iemand huilen om hardhandig behandelde haringen. Het maakt niet uit hoeveel pijn je die doet, ze blijven je aanstaren met die koude knikkers. Ik zuchtte. Het was een meer dan briljant plan, maar natuurlijk veel te laat voor mijn sollicitatie.
Je kunt nog zo vaak vertellen dat je fantastisch kunt schrijven, dat varkens op Joden lijken, of dat scharrelkippen net zo lijden als hun collega’s in legbatterijen, mensen hebben plaatjes nodig. Varkens zijn vrolijke, intelligente wezens met wonderbaarlijke ogen. Stichting Varkens in Nood, moet Omroep Max sponsoren, en hen een varken schenken met geïmplanteerde wenkbrauwen. Vervolgens moeten ze dat beestje mee laten doen met Nederland in Beweging, liefst lachend en met massa’s mascara.
Er is inmiddels een man naast mij komen staan. Even kijkt hij opzij. Dan grijpt hij naar het plofmormel en stopt deze gauw in zijn mandje. “Biologisch is beter, he?” zeg ik. “Voor de kippen.” Hij loopt gniffelend weg, wijst naar zijn achterzak en roept: “Eind van de maand, hè! Voor mijn portemonnee.”