One of the perks of managing your own hours is that I get to watch a lot of soccer and other stuff. For example yesterday I watched the house of commons debate on Britains last possible Brexit deal and it was awesome!

I felt like viewing another soccer match, or football as the Brits like to call it, between 2 clubs at the bottom of the table. Both teams were fighting to stay in the race. Both were bound to fail.

Watching them utterly and painfully draw was even more grievous for a third team that was now all played out. That team was in favour of this deal. The other two were either for an extension of the negotiation period or a hard Brexit.

So why did I enjoy a match that had nothing but losers? Not because I’m from a team that’s closer to the top of the tables, but because I saw hope. Hope for more honesty in one of Europe’s real democracies, because several representatives were calling for a second referendum. They were all greated with cheers and applaus.

This final referendum would, to their believes, rightfully overturn that appalling first one. That first, rather sickening referendum, kidnapped by populists like Boris Jonson and other right winged fanatics. Politicians who were made for oversimplifying things for people so old they were probably dead by now.

Despite what’s being said in media throughout The Netherlands I am pretty sure we’re going to see that second referendum. Although the 391 representatives that voted AGAINST Mays deal are deeply divided. Almost none of the 242 who voted FOR the deal will vote for a No Deal today (13-03-2019).

I don’t only think there will be a second referendum. I also really hope so. We’d have front row tickets to watching neat British dinner tables being torn apart in utter despair. Imagine the American elections but with sentences like

“I would sincerely like to thank the right honourable gentleman to my left for that rather eccentric way of explaining something which is much more powerful when presented in an orderly fashion, my point being…”

etcetera.

Now imagine that sentence again but this time with a Scottish accent or in proper Welsh! Wouldn’t that be amazing? I have an interview for a regular job soon and I’ve told them I haven’t planned any holidays, or a vacation as they like to call it in that formerly grand nation. I might have to watch some house of commons debates in my new office though. Those matches are amazing!!

I make a distinction between being intelligent and being smart. Intelligence is what your mind’s capable of. Being smart is making proper use of that. I’ve only been smart about two things in my life: taking care of my body and never being fooled.

I’m actually so incredibly good at not being fooled that I can’t remember any successful prank being pulled on me, ever. Except maybe for that time my brother told me that our aluminum ice cube box felt warm on the bottom. I just needed to touch it with something soft on my body… Fuck it! Nobody needs that many nipples.

Today my beloved municipality has chosen to test me with a weird combination of the two things I’ve almost always been smart about. Starting this April, people with a city pass, are allowed a year subscription to Basic Fit. For Free!

I hate brands with the word ‘free’ in their name, but now I’m hating Basic Fit even more. Maybe it’s a genuine offer, but I just can’t risk going directly on the first of April.

Showing up there. Watching those freakishly fit kids they always stack behind their desks laughing their asses off. Having to explain myself in front of an AT5 camera-crew: “What the *** were you thinking, sir? Free fitness for a year? Thank you for making the people at home understand why you’re poor and homeless though.”

They won’t fool me. And neither will those stupid climate march people. I’m not getting soaked just because some Jewish bankers turned up the sun to raise taxes so they can buy Mars. I know what you’re up to Bilderberg-crew. You won’t fool me!

Dat hij voor ons clubgebouw stond te wachten, was op zich niet raar. Hij was alleen zo opvallend op tijd en zijn voetbaltasje was zo klein…

MIEZÈREND
Het was een echte Nederlandse zomeravond toen ik door de motregen naar voetbal fietste. Het seizoen zat erop en van de 75 spelers die mochten, kwamen deze laatste weken gemiddeld 11 mannen trainen. Samen maakten we er iedere woensdagavond het beste van en ineens was daar Jamal.

GEWOON BIJ ALBERT HEIJN
Dat hij voor ons clubgebouw stond te wachten, was op zich niet raar. Ik had hem zelf uitgenodigd. Mijn team (DVVA 3) dreigde uit elkaar te vallen en we hadden gauw nieuwe spelers nodig. Hij was alleen zo opvallend op tijd en zijn plastic voetbaltasje was zo klein.



PASSIEVRUCHT
Ik had Jamal een paar dagen eerder ontmoet. Dat was op een zondagochtend toen ik door het Oosterpark reed. Daar slalomde hij om een stuk of 5 Afrikaans uitziende mannen om vervolgens koeltjes te scoren, zo tussen twee hoopjes jassen door. Direct werd er intens gejuicht en gescholden: beleving die ik afgelopen jaar een beetje had gemist bij mijn eigen elftal.

STATUS: VOETBALLER
Jamals doelpunt betekende het einde van die wedstrijd. Jamal was duidelijk jonger dan de rest en ik besloot hem te wenken om te vragen of hij ook een officieel team had. We raakten aan de praat en ik kwam erachter dat ‘een officieel team’ zo’n beetje alles was dat hij had. Blijkbaar was de KNVB de enige Nederlandse instantie die hem, na zijn geweigerde asielaanvraag, officieel erkende als persoon. Nu was hij spits in de 3e klasse, maar het liefst wilde hij hoger.

VAN DUITSEN BLOED
Ik lees weleens wat, ben hier en daar op reis geweest en heb geproefd van verschillende kanten van het leven. Ik durf dan ook met enige zekerheid te stellen dat Nederland het gigantisch goed doet op veruit de meeste vlakken. Anders dan sommige van mijn linkse vrienden en mijn PVV buurman (hij woont zelfs aan de rechterkant) vind ik niet dat mijn overheid schromelijk tekort schiet in haar pogingen om zoveel mogelijk mensen gelukkig te maken. Ik weet alleen dat Jamal hier is, dat hij officieel niet mag werken, dat hij niet zomaar terug kan en dat hij er het beste van probeert te maken.

SELECTIEF
Pas nadat hij met ons mee had getraind, durfde Jamal te vertellen wat de belangrijkste reden was dat hij hoger wil spelen. Hij mocht afgelopen jaar gratis meedoen in een lager elftal, maar dat werd komend seizoen moeilijk. Bij ons zou hij qua techniek zeker passen, maar hij kwam te kort voor de contributie. Hij probeerde het nu bij verschillende selectieteams, zodat hij misschien niet hoefde te betalen. Toen ik hem vertelde dat wij geen selectieteam waren, begon hij te lachen. Dat had hij al in de gaten, maar hij vond mij wel aardig.

SPEELS
Jamal speelt inmiddels oefenwedstrijden en hoopt binnenkort te worden opgenomen in de selectie van Fortius. Wel traint hij nog regelmatig met mijn team mee. Hij vind ons aardig, houdt van het spelletje en wil zich nog altijd verbeteren.

ALVAST GEFELICITEERD
Ik ben inmiddels wat meer over deze bijzondere balofiel te weten gekomen. Daar wil ik geen zielig verhaal van maken over belachelijke bootjes en hoeveel op de 10 het uiteindelijk halen. Wel wil ik jullie vragen om na te denken over iets lekkers voor jezelf, of een leuk cadeau voor een volgende verjaardag.

KOOK-PUNT
Met hulp van vrijwilligers en elkaar hebben ‘statusloze’ jongens als Jamal een kookboek gemaakt. Hierin vind je talloze fantastische gerechten uit ‘hun’ Afrika. Met de verkoop van dit boek kan Jamal toch iets verdienen en makkelijker contact met andere mensen maken. Vanwege zijn gebrek aan een netwerk heb ik aangeboden om reclame voor Jamal Ismael te maken. Ik wil jullie vragen om mij hierbij te helpen. Dit kun je doen door dit bericht te delen en/of Jamals verrassend leuke kookboek vol persoonlijke verhaaltjes en goddelijke gerechten voor €15,- te bestellen bij mij.

(Dit filmpje waarin je de betreffende gekkie ziet, werkt niet overal)

Normaal doe ik hier langer over, mijn columns. Dan gebeurt er iets nieuwswaardigs wat ik combineer met mijn leven et voilà. Maar dit gebeurt nu. Ik zit nu in een gezond volle trein tegenover een ongezond in zichzelf pratende man terwijl de conducteur te horen krijgt dat we iets hebben geraakt.

De trein komt tot stilstand en de man voor mij begint over hoe hij iedereen dood wil maken. Ik ben de enige die hem verstaat.

Misschien komt het doordat zich net stressloos een Moslim(achtige)familie met 2 jonge kinderen over de overgebleven plekken rond mij heeft verdeeld. Misschien komt het doordat het jongetje uit dit gezin doodleuk zit te minecraften naast ‘de mogelijke (toekomstige) moordenaar’.

Misschien is het dat oudere echtpaar wat al vriendelijke gebaren maakt vanaf het moment dat ze mij en mijn leenhondje Mickey zagen. Misschien komt het ook doordat ze hier niet mee ophielden nadat ze mijn nagellak zagen, een nieuwjaarscadeautje van een dronken vriendin die vond dat ik op Prince leek op oudejaarsavond.

Misschien is het de vibe van dat blonde meisje wat niet heel hard met haar studentikoze vriendin praat over hoeveel jongens ze om haar vingers windt. Of misschien is het Mickey die constant manieren verzint om zo schattig mogelijk dit stukje te wissen door op backspace te drukken met zijn staartje. Hoe het ook zij, het is alsof niets mij vanavond kan raken.

En waarom zou dat het ook. Ik sta aan het begin van het 2017, MIJN jaar. Dit vier ik komende zondagmiddag met een kleine borrel. Niet omdat ik anders nooit meer iemand zie. De meesten van jullie zie ik vaker dan ik Sylvana wil zien. Het is gewoon tijd. Zondag is het ideale moment voor een gezapige theeparty, een borrel waarbij we weer eens echt met elkaar praten. Ik bedoel met jullie, niet met de middelen van die avond.

De psycho heeft het inmiddels op Mickey gemunt en doet hem na, tenminste hoe Mickey ademt. De vrouw van het oudere echtpaar ziet hoe ik dit weglach en knipoogt naar me. Dat wat onze trein had geraakt, bleek ‘een hele grote boom’, de trein begint weer te rijden en de man stopt met na-ademen.

We rijden alweer drie minuten. De psycho heeft inmiddels zijn ogen dichtgedaan. Hij brabbelt nog wat, maar is nauwelijks meer te verstaan. Iets over het koningshuis, de overheid en het constante fucken van de minima.

Ik zit in de trein naar Amsterdam en heb nog altijd niets wat lijkt op een aanslag of aanranding meegemaakt. Voelde dat maar niet zo nieuwswaardig…

 

Laatst bood iemand mij de kans op een heerlijke baan. Ik werd gevraagd mijn cv te sturen, die ik direct opzocht in mijn administratie. Toen ik hem eindelijk had gevonden, bleek deze veel en veel te standaard. Gauw belde ik wat vrienden om te helpen een nieuwe te maken. Ook vroeg ik ze om in een filmpje uit te leggen waarom ik geschikt was voor de betreffende baan. Dat heeft niet iedereen begrepen, maar mijn nieuwe cv is nu wel klaar..

(Deze prachtige presentatie werkt niet op alle afspelers)

Natuurlijk hoef ik ze niet te vertellen hoeveel tijd ik, tot voor kort, besteedde aan het filteren van pornofilmpjes, maar ik overdrijf liever, dan valt de waarheid nog een beetje mee…

EEN EIGEN HUIS

Binnenkort ben ik jarig. Ik word dan achtendertig. Da’s tien jaar ouder dan Italiaans profvoetballer Marco Materazzi toen hij werd ontdekt en hij was al laat. Toch ben ik maar vier jaar ouder dan acteur Brendan Gleeson die Alastor Dwaaloog Dolleman speelde in de Harry Potter films en negenentwintig jaar jonger dan Bill Cosby toen hij eindelijk beroemd werd voor waar we hem altijd om zullen herinneren.

Met andere woorden, ik heb dus nog wel even om mijn stempel te drukken en ik ga absoluut de goede kant op. Ik durf zelfs te stellen dat ik, sinds mijn vorige verjaardag, best veel heb bereikt. Natuurlijk zijn er ook een aantal zaken hetzelfde gebleven zoals de gemiddelde leeftijd van mijn vriendinnetjes en het feit dat ik binnenkort weer ‘op straat’ sta. Dan begint de gemeente hier namelijk te slopen en mijn huisje gaat eraan. In het nu volgende stukje zet ik één en ander even naast elkaar.

Hoewel ik dus al bijna veertig ben, date ik, zoals gezegd, nog regelmatig jonge meisjes en die lijken ook steeds jonger. Daar hoef je niet per se een waardeoordeel aan te hechten, maar mijn voetbalvrienden kunnen dat niet laten. Zij vragen mij vaak hoe ik dat toch voor elkaar krijg. Het antwoord, lieve lezer, is vrij zielig, tenminste dat was het lange tijd.

Feit is namelijk dat ik helemaal niet meer jonge meisjes aantrek dan ‘oude’, het zwaartepunt van mijn beginnende ‘flirts’ ligt zelfs gewoon rond mijn eigen leeftijd. Het zijn alleen de jonge meisjes die blijven. Die zijn nog niet zo vaak gestruikeld.

Mijn gespreken met, volgens mij, vreselijk sexy lachrimpels daarentegen, liepen helaas bijna altijd spaak na de vraag: ‘Wat heb jij allemaal gedaan vandaag?’ Na een volzin vol aangedikte ontboezemingen was het dan met dat gesprek meestal wel gedaan.

Natuurlijk hoefde ik ze niet per se te vertellen hoeveel tijd ik die dag had besteed aan het filteren van pornofilmpjes, maar ik overdrijf liever, dan valt de waarheid nog een beetje mee.

Bij jonge meisjes is dat, om de één of andere reden, dus nooit zo’n probleem. Bij hen is het: ‘Oh, ik vinger ook best vaak’ of ‘Ik ben ook al heel lang op zoek naar een baantje’ en ‘Was jij je kleren in de wasbak? Dat is zo gaaf!’

Mijn laatste scharrel maakte het wel erg bont. Haar eerste (en enige) vraag met betrekking tot mijn ‘toekomstplanning’ was, of ik dan wel wist hoe ik een band moest plakken, aangezien ik drie fietsen heb en nauwelijks geld voor onverwachtse uitgaven. We kenden elkaar toen al een half jaar.

Sinds kort heb ik eindelijk die, al zo lang begeerde, dagtaak met een salaris. Ik ben zelfs in de running voor een tweede zodat ik zelfs een beetje kan sparen. Het enige wat ik dan nog nodig heb, is een ietwat vastere kamer en misschien een beetje liefde, die van de blijvende aard.

Ach, de liefde. De liefde is mooi en zacht, zomaar voor haar het allerduurste ijsje kopen, of een ballon, of keihard op elkaar afrennen wanneer je elkaar een tijdje niet hebt gezien en niet boos worden wanneer ze struikelt want ze is nog maar twaalf…

 

This morning in the news there was a strange story on North-Korea. There, in a social experiment, they have raised 3000 children in complete isolation from the rest of the world…

IOVOBVO 3

Hello, my name is Prasad Postma. I grew up in a small village close to Groningen, but I’ve lived in Amsterdam for many years.

During that time our capital has taught me a lot, but I still have loads of questions like: why haven’t I seen Bert and Ernie on a boat yet, how come hijabs don’t seem to work and why are there so many weirdo’s here?

In IOVOBVO I try to find the answer to all these questions and more, using nothing but (outdated equipment and) my extraordinary journalism skills.

Watch, comment or just enjoy how I unveil some of Amsterdams most mind-blowing mysteries.